Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit?
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Cur deinde Metrodori liberos commendas? Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Comprehensum, quod cognitum non habet? Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus.
Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse?
Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Tanta vis admonitionis inest in locis; Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? De hominibus dici non necesse est. Aliena dixit in physicis nec ea ipsa, quae tibi probarentur; Pollicetur certe. Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta.
Duo Reges: constructio interrete.
Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit. Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. Itaque hoc frequenter dici solet a vobis, non intellegere nos, quam dicat Epicurus voluptatem. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Recte, inquit, intellegis.
Fortemne possumus dicere eundem illum Torquatum? Id est enim, de quo quaerimus. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico.
Praeclare hoc quidem. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Deprehensus omnem poenam contemnet. An haec ab eo non dicuntur? Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es. His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent.
Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet;
Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere.
Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Paria sunt igitur. An hoc usque quaque, aliter in vita? Summae mihi videtur inscitiae. Nec mihi illud dixeris: Haec enim ipsa mihi sunt voluptati, et erant illa Torquatis. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia.
Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. An tu me de L. Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita? Sed residamus, inquit, si placet. At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Quis est tam dissimile homini.